کد مطلب:49902 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

تفسير اين آيه (هر كس بعد از ايمان به خدا كافر شود، توبه اش هرگزپذيرفته نمي شود) چيست؟

در تفسير اين آيه دو نكته گفته شده است: 1- اين آيه مربوط به كساني است كه حقيقتاً توبه نمي كنند؛ بلكه هنگام غلبه اسلام بر آنان به خاطر رهايي از خطر، اظهار ندامت و پشيماني مي كنند. اين مسأله از شأن نزول آيه نيز به دست مي آيد. در شأن نزول آيه گفته اند كه حارث بن سويد و يازده نفر از يارانش از اسلام برگشتند. سپس «حارث» پشيمان شد و توبه كرد و به سوي پيامبر(ص) بازگشت، ولي ياران او بر كفر اصرار ورزيده و گفتند ما در قله مي مانيم و عليه پيامبر تلاش مي كنيم تا او را شكست دهيم. پس اگر او شكست خورد چه بهتر؛ ولي اگر او پيروز شد توبه مي كنيم و او توبه ما را خواهد پذيرفت. در اين جا روشن مي شود كه توبه آنان توبه حقيقي نيست؛ بلكه راهي براي رهايي از چنگال عدالت است و آيه چنين چيزي را رد مي كند؛ زيرا اگر قرار باشد چنين توبه اي پذيرفته شود، اساساً توبه راهگشاي هر نوع بزهكاري و سپس گريز از عدالت و حكم خدا خواهد شد و اين با فلسفه توبه - كه انابه حقيقي و تصفيه باطل از گناه است - منافات دارد. 2- احتمال ديگر آن است كه آيه مربوط به توبه در وقت «معاينه» و پس از آن باشد. در روايت است كه انسان تا در اين دنيا قرار دارد، حتي يك لحظه پيش از مرگ مي تواند توبه كند؛ اما همين كه در حالت «معاينه» قرار گرفت؛ يعني، موقعي كه در لحظه احتضار حجاب هاي عالم آخرت برطرف شد و شخص حقايق اخروي را مشاهده كرد، ديگر در آن لحظه توبه و پشيماني سودي ندارد. براي آگاهي بيشتر ر.ك: تفسير نمونه، آيت اللَّه مكارم شيرازي، ج 2، ص 498.